“Eşim Almanya’ya gidiyorum dediğinde hiç ses etmedim. Adını ilk defa duyuyordum. Yolculuk trenle üç gün sürüyor dediği o an anladım. Demek benden bu kadar uzağa gidiyordu.”
“Eşimden bant gelmiş, bütün ev teybin başındayız. Eşim bantta ‘iyisiniz inşallah’ diyor bütün ev ‘iyiyiz iyiyiz’ diyor, ‘köye kar inmiştir’ diyor, herkes ‘indi indi’ diyor. En son anasını, babasını herkesi andı, kalanlara da hasretle selam ederim dedi. İşte o kalan bendim.”
“Bazı aileler vardı hani, çok önemsenmezdi. Ama her bayram kapınızı çalar, az oturup giderdi. Biz işte o aileydik.”
“18 yıl Essen'de çalıştık ama adres sormadan bir yeri bulamıyorduk. Biz hep şehrin altını gördük, üstünü görmedik ki bilelim."
"O zamanlar tek firma vardı, o götürüyordu cenazemizi memlekete. Ama hafta sonu kapalıydı. Biz de ne yapalım, inşallah hafta içi ölürüz diyorduk."
Arka Kapak Yazısı (Tanıtım Bülteninden)
12 işçi Köln’de bir pansiyonda kalıyorduk.
Bizim pansiyonun en yaşlısı Muharrem abinin okuma yazması yoktu.
Bir gün elinde mektupla geldi, ‘Yengen yollamıştır belki şunu bana okur musun Bayram?’ dedi.
Bir kıyıya geçtik, mektubunu tane tane okudum.
Yenge yollamıştı...
Hem dinledi, hem ağladı.
Birkaç gün sonra ‘Bir de cevap yazalım Bayram’ dedi.
Oturduk iki sayfa yazdık.
Gel zaman git zaman bu iş benim üstüme kaldı.
İki haftada bir mektup okuyup cevap yazıyorduk.
Artık aileden biri sayılırdım, her şeylerini biliyordum.
Son mektupta Muharrem abinin hanımı ‘Sağ olsun bizim komşunun kızı Gülizar ne zaman istesem sana mektup yazıyor’ diye not düşmüş.
Meğer yengenin de okuma yazması yokmuş, o da tanıdık birine yazdırıyormuş. Muharrem abi cevabi mektubunda şöyle yazdırdı:
‘Allah razı olsun bizim Bayram da beni kırmıyor, hem okuyor hem yazıyor.’
İşte her şey o günden sonra başladı.
Ben Muharrem abiden habersiz mektubun sonuna ‘Gülizar Hanım yazınız pek güzelmiş, okunması çok kolay’ minvalinde bir not düşünce o da bana bir şeyler yazdı.
O notlar zamanla çeyrek sayfa, hatta yarım sayfayı bulmaya başladı.
Tabi ne Muharrem abi, ne de yenge hanım bu durumdan haberdar.
Öyle öyle biz işi büyüttük. Gülizar ailesinden çekindiği için kendi ismine mektup yazamıyordum.
Muharrem abinin mektubunun bir kısmını kendime ayırıp öyle haberleşebiliyordum.
O da aynısını bana yapıyordu. Yani onların 'gurbet mektupları' bizim de 'aşk mektuplarımız' olmuştu aynı zamanda.
Çok vakit geçmeden konuyu Muharrem abiye açtım.
‘Ulan Bayram ben bir söylüyorum sen üç yazıyordun meğer ondanmış’ dedi, gülüştük.
Gülizar’ı istemeye gittik, dört ay içinde evlendik çok şükür. Ama o mektupları bize vermediler.
Aşk mektuplarımız onlarda kaldı.?
Bizim pansiyonun en yaşlısı Muharrem abinin okuma yazması yoktu.
Bir gün elinde mektupla geldi, ‘Yengen yollamıştır belki şunu bana okur musun Bayram?’ dedi.
Bir kıyıya geçtik, mektubunu tane tane okudum.
Yenge yollamıştı...
Hem dinledi, hem ağladı.
Birkaç gün sonra ‘Bir de cevap yazalım Bayram’ dedi.
Oturduk iki sayfa yazdık.
Gel zaman git zaman bu iş benim üstüme kaldı.
İki haftada bir mektup okuyup cevap yazıyorduk.
Artık aileden biri sayılırdım, her şeylerini biliyordum.
Son mektupta Muharrem abinin hanımı ‘Sağ olsun bizim komşunun kızı Gülizar ne zaman istesem sana mektup yazıyor’ diye not düşmüş.
Meğer yengenin de okuma yazması yokmuş, o da tanıdık birine yazdırıyormuş. Muharrem abi cevabi mektubunda şöyle yazdırdı:
‘Allah razı olsun bizim Bayram da beni kırmıyor, hem okuyor hem yazıyor.’
İşte her şey o günden sonra başladı.
Ben Muharrem abiden habersiz mektubun sonuna ‘Gülizar Hanım yazınız pek güzelmiş, okunması çok kolay’ minvalinde bir not düşünce o da bana bir şeyler yazdı.
O notlar zamanla çeyrek sayfa, hatta yarım sayfayı bulmaya başladı.
Tabi ne Muharrem abi, ne de yenge hanım bu durumdan haberdar.
Öyle öyle biz işi büyüttük. Gülizar ailesinden çekindiği için kendi ismine mektup yazamıyordum.
Muharrem abinin mektubunun bir kısmını kendime ayırıp öyle haberleşebiliyordum.
O da aynısını bana yapıyordu. Yani onların 'gurbet mektupları' bizim de 'aşk mektuplarımız' olmuştu aynı zamanda.
Çok vakit geçmeden konuyu Muharrem abiye açtım.
‘Ulan Bayram ben bir söylüyorum sen üç yazıyordun meğer ondanmış’ dedi, gülüştük.
Gülizar’ı istemeye gittik, dört ay içinde evlendik çok şükür. Ama o mektupları bize vermediler.
Aşk mektuplarımız onlarda kaldı.?